Os zarapayeiros

A IMPORTANCIA DA SONRISA

Muitos dos personaxes del conto, como Tere ou Manolo, fain uso del sentido del humor, por exemplo, contando algún qu’outro chiste (con más ou menos gracia). Tamén lo demostran os demás personaxes da pandiya cua súa actitú ante a vida. Faiyes gracia cómo a madre de Carme yes pergunta si van fer zarapayadas, hasta tal punto qu’elos chaman zarapayadas ás súas aventuras, que nada tein de zarapayeiras.

El sentido del humor é mui importante na vida y é úa das cousas que nos diferencia d’outros animales. Ten muito poder y, entre otras cousas, axúdanos a ser más felices y a tar menos nerviosos. Además, fai que téñamos más amigos y que séñamos más creativos. Condo as cousas nun salen ben del todo, ás veces el sentido del humor tamén xoga al noso favor.

Meu padre usaba muito ese sentido del humor, y penso qu’é daqué que mías ermás y meus ermaos heredamos, en mayor ou menor midida. Sempre tía un bon peteiro de chistes na recámara (era cazador), anque él disfrazábalos d’historias, relatos, sucedidos… 

Ún d’estos relatos era el dos increíbles polvos Ferguson, úa historia qu’escuitamos dende a infancia, como tantas outras. Nel conto, mentres Os Zarapayeiros esperan el aparición del trasno, Tere fala d’esta historia, anque nun la chegamos a «escuitar». Apetéceme muito compartila.

Parece ser qu’úa vez, un home que viaxaba nun tren abríu a ventaniya, sacóu us polvos d’un bote y empezóu a botalos pra fora. El revisor chegóu y perguntóuye: «¿Qué ta botando usté pola ventá?». El home contestóuye mui abeyudo: «Tou botando os increíbles polvos Ferguson, que son bus pra escorrentar elefantes». El revisor, pasmao, indicóuye que por esa zona nun había elefantes, a lo qu’aquel viaxeiro retrucóu: «Nun dá más, en realidá tampouco son os verdadeiros polvos Ferguson».

Este conto absurdo, que contao por noso padre miyoraba muito, sigue tréndonos una sonrisa cada vez que se nos renembra.

Y é qu’a sonrisa é daqué qu’ás veces vai unido al sentido del humor. A risa y a sonrisa avezan a vir despós d’un momento de felicidá. Peró ¿sabedes un sacreto? Ás veces ocurre al rovés; si femos el simple xesto de sonrir, consiguimos alcanzar un momento pequeno de felicidá. ¿Nun lo cres? Pos sonrí…, sonrí agora…, agora que nun ta mirándote naide.

EL QUÉ Y EL CÓMO…

El Nubreiro enfadóuse muito con aquel home que nun ye deu de comer y foi polo qu’en venganza mandóu nubres cargadas d’augua que tuveron a pique de fer que se desbordase el río. El motivo del enfado, más que por nun darye comida, foi pola forma de diciryo, ou seña, non pol «qué», sinón pol «cómo». 

Y é que nun solo son importantes as cousas que dicimos, sinón cómo las dicimos. Hai veces que nun tamos d’acordo con un amigo ou úa amiga, peró non por eso temos qu’enfadarnos: todo será más fácil si nos falamos y dicimos as cousas d’úa forma axeitada.

Temos que ser asertivos: podo nun tar d’acordo cua túa opinión, peró respetarte. Podo querer ir á playa del Murallón y a ti igual ch’apetece más mandar a tarde na playa Grande. Si ocurre eso, ¿qué femos? ¿Poñémonos a berrar entre nosoutros pra ver quén estrombeira más y amañar asina os nosos problemas? Si femos eso, teremos outro problema más: además de decidir si vamos a úa playa ou a outra, agora el noso novo problema vai ser que pode que téñamos tan enfadaos entre nosoutros que nun quíramos ir xuntos a ningúa das dúas playas.

Vamos pensar si algúa vez nos pasóu daqué asomeñao a lo que yes ocurríu al Nubreiro y al home esquitón: si convertimos un problema que pode ter úa solución nun problema cada vez más y más grande, que medra como si d’úa bola de neve se tratase, y todo elo pola mala forma d’afrontalo. ¿Merecéu a pena?

¿OISME OU ESCÚITASME?

Condo temos que comunicarnos con daquén, hai que felo con búas palabras, con xestos claros y d’un xeito correcto, ser asertivos, como aprendémos, pero tamén é mui mui importante deixar falar y espresarse ás personas y, nel momento nel que falen, escuitalas con atención.

Nun é igual ouguir qu’Escuitar. Oguir significa «percibir col ouguido os sonidos», mentres qu’Escuitar, sin embargo, nun é outra cousa que «dar asenso a lo que s’oi». 

El ésito nas andanzas dos nosos compañeiros Os Zarapayeiros ta ei. Condo tein qu’amañar úa das súas aventuras, lo que fain primeiro é deixar que todos dían a súa opinión, sempre que seña d’un xeito respetuoso. Y condo fain esto, escúitanse, nun oin namás el ruido que fain as súas palabras, sinón que yes dan asenso pra entendelas y entenderse. Ese é el sou sacreto.

Peró pra escuitar ben temos que ser escuitadores activos. ¿Y en qué consiste eso? Miyor, voulo esplicar al rovés. ¿Cóndo nun somos escuitadores activos? Nun lo soi si, condo meu amigo me conta un problema, eu tou mirando pral móvil todo el rato y nun digo nin «mu», si nun ye contesto si me parece ben ou mal lo que dice, y si nun ye fago ver que ye tou dando asenso, por poñer algús exemplos.

Ser escuitador activo é eso: poñer toda a mía atención en lo qu’el outra persona me quer espresar y qu’esta «sepa» que la tou escuitando pr’asina poder comunicarnos miyor.

Vouvos fer úa proposta y é a siguinte, ¡escuitáime ben! Temos que ser cada vez miyores escuitadores activos. Condo daquén nos fale, temos que darye asenso, miralo a os oyos, perguntarye por cousas que nos dice, qu’esa persona se día de conta de que la tamos escuitando. ¡Veredes cómo asina todo vai ir miyor y esa persona tamén nos escuitará más y miyor a nosoutros!

OS TRUCOS CONTRA EL ENFADO

Na primeira das zarapayadas del conto, a pandiya ten que cariar a un pequeno trasno al que ye prestaba fer falcatrúas naquela casa d’aldea. Utilizaron úa das técnicas más conocidas pra ouxar a este tipo de seres, que consiste en consiguir el obxetivo de qu’el trasno se frustre y s’anoxe.

A frustración ocurre condo nun somos quén a lograr ou fer daqué que queremos. El trasno quería coyer esos graos de meiz, peró por culpa del furao na súa mano era incapaz de consiguilo. A poco y a pouco empezóu a inritarse. D’esa inritación chegóu al enfado, y todo elo provocóu qu’iscase d’ese sito.

Esta frustración pásanos na vida muitas veces, porque non sempre consiguimos fer lo que nos propoñemos. Temos qu’evitar frustrarnos y evitar, por tanto, que cheguemos a anoxarnos. Pra elo podemos botar mao d’úa serie de trucos qu’haberá qu’utilizar condo véxamos que nos empezamos a inritar y antias de que chegue el enfado.

El truco más conocido é el de contar axeito hasta dez condo vemos que tamos enfadándonos. D’este xeito tentaremos d’«enfriar» a nosa inritación. ¡Eso sí!: si con dez inda temos daqué de furia, pódese contar hasta vente, ¡ou más!

Vouvos propoñer un truco que vai na mesma linia, peró que pode ser más divertido que contar hasta dez y que nos pode valir: vouye chamar «tres palabras qu´empezan por…». É el siguinte: condo osmamos que chega a inritación, vamos mirar alredor y chantar a nosa mirada en lo primeiro qu’atopemos. Póñamos que vemos úa mesa.  Vamos quedarnos cua inicial d’eso que vimos, na palabra «mesa» a inicial é a «M», y vamos pensar en tres palabras qu’empecen por esa letra (por exemplo, «moneda», «muro» y «manopla»). Asina de simple. Pode que mentres femos ese «pequeno truco» a nosa inritación vaya esfrecéndose y nunca cheguemos a enfadarnos. Y si nun chega a acougar dafeito, podemos buscar outro obxeto que teña alredor y siguir cua técnica descrita.

AXUDAR

Pra solucionar algúas das súas misióis a pandiya necesita pidir axuda a outras personas, xa que por sí solos nun poden lograr os sous obxetivos.  El Nubreiro, por exemplo, bota úa mao dando inicialmente un bon conseyo pra despós soplar con rixo y mandar lonxe el zapato del vecín esquitón, y todo elo pra qu’el río nun se desborde. Tamén é necesaria a participación de muita xente pr’alumar el porto y qu’el Home Marín vexa as maldades que ta fendo. 

Pidir axuda é daqué mui normal y que deberíamos fer en muitas ocasióis, peró por disgracia nun lo femos. Nun temos que sentirnos mal porque haxa cousas que nun sépamos ou pódamos fer: é lo lóxico. ¡Si soupésemos fer todo…!

Además, nosoutros tamén temos qu’axudar y ofrecer axuda condo esta seña necesaria. Muitas veces nun temos qu’esperar a que daquén nos la pida, sinón que temos qu’adelantarnos condo véxamos ou créamos que se pode necesitar a nosa colaboración y contribuir asina a qu’outra persona poda resolver úa situación complicada.

Vouvos pidir eu axuda: prestaríame ver un mundo unde cada vez más personas pidan colaboración condo la necesiten y un mundo unde téñamos atentos pra poder botar úa mao ás personas que lo necesiten. ¿Axudáisme a consiguilo, por favor?

TPA NOTICIAS

EL COMERCIO

LA RADIO ES MÍA.ENTREVISTA